Στην τοπική αυτοδιοίκηση έχουμε καταφέρει κάτι μοναδικό: να αποφεύγουμε την ευθύνη με τέτοια μαεστρία, που καταντά σχεδόν τέχνη. Ό,τι κι αν συμβαίνει καθυστερήσεις, αποτυχίες, παραλείψεις υπάρχει πάντα ένας βολικός ένοχος. Ο προηγούμενος.Οι άλλοι.Ποτέ εμείς.
Η κουλτούρα της μόνιμης μετάθεσης ευθύνης έχει γίνει κανόνας. Και όσο συνεχίζουμε να την ανεχόμαστε, τόσο θα διαιωνίζεται η στασιμότητα.
Το χειρότερο; Δεν ενοχλεί καν η αποτυχία. Ενοχλεί η κριτική της αποτυχίας. Όποιος τολμήσει να μιλήσει, να επισημάνει τα λάθη, να απαιτήσει λογοδοσία, χαρακτηρίζεται “τοξικός”, “γραφικός”. Ο καθένας θέλει να βολεύεται στη σιωπή κι έτσι, όλα μένουν ίδια.
Κι ας είμαστε ειλικρινείς: πρόοδος χωρίς ανάληψη ευθύνης δεν υπάρχει. Ούτε όταν αλλάζει η δημοτική αρχή, ούτε όταν αλλάζουν τα πρόσωπα. Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία, θα βλέπουμε τις ίδιες καρέκλες με νέα ονόματα, και τα ίδια προβλήματα με νέα δελτία τύπου .
Και επειδή κάποιοι επιμένουν να λένε «να κρίνουμε εφόσον έχουμε κρίνει και τους προηγούμενους», να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Ναι, κρίναμε και τους προηγούμενους. Και σκληρά. Αλλά τουλάχιστον τότε κάτι προχωρούσε. Υπήρχε μια κίνηση. Σήμερα, κυριαρχεί μια σιωπηλή συμφωνία: να μη γίνεται τίποτα, αρκεί να μη φταίει κανείς.
Όταν κάθε νέα διοίκηση ξηλώνει ό,τι έκανε η προηγούμενη, όχι επειδή ήταν λάθος αλλά επειδή… δεν είναι δικό της, τότε μιλάμε για πολιτική μικροπρέπεια. Όταν για όλα φταίνε οι άλλοι, η μόνη αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε να φταίμε εμείς.
Η τοπική αυτοδιοίκηση χρειάζεται επιτέλους θάρρος και συνέχεια. Θάρρος να παραδεχτεί τα λάθη της και να μάθει από αυτά. Συνέχεια στις καλές πρακτικές, όποιος κι αν τις ξεκίνησε. Και κυρίως: ευθύνη, όχι επικοινωνία. Οι δημότες δεν χρειάζονται άλλο ένα δελτίο τύπου. Χρειάζονται έργο.
Αν δεν αναλάβουμε ευθύνες, αν δεν πούμε ξεκάθαρα «ναι, εδώ φταίξαμε και θα το διορθώσουμε », τότε μην περιμένουμε αλλαγή. Πράγματι είναι πολύ δύσκολο να μην αντιλαμβάνεσαι την πολιτική ευθύνη και την πολιτική κριτική!
ΕΛΕΝΑ ΛΕΖΕ
