Σε Ασφυξία η Καθημερινότητα
Η καθημερινότητα του πολίτη δεν είναι αφηρημένη έννοια. Είναι ο δρόμος που περνά κάθε μέρα με το αυτοκίνητό του και βρίσκει λακκούβες. Είναι ο κάδος απορριμμάτων που ξεχειλίζει στη γωνία του δρόμου. Είναι η παιδική χαρά που παραμένει εγκαταλελειμμένη, ο δημόσιος χώρος που έχει αφεθεί στη μοίρα του.
Και σήμερα, αυτή η καθημερινότητα ασφυκτιά.
Η Δημοτική Αρχή δείχνει να κινείται χωρίς ρυθμό, χωρίς σχέδιο. Τα ζητήματα της πόλης δεν αντιμετωπίζονται με προτεραιότητα, αλλά με αναβλητικότητα. Οι ανάγκες των κατοίκων δεν ακούγονται ή ακόμα χειρότερα δεν κατανοούνται. Η διαχείριση θυμίζει περισσότερο μια διαρκή προσπάθεια «μπαλώματος» παρά μια στρατηγική βελτίωσης της ζωής στην πόλη.
Η ανάπτυξη μιας πόλης δεν κρίνεται μόνο από τα μεγάλα έργα. Κρίνεται κυρίως από τις μικρές, καθημερινές λεπτομέρειες που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή του πολίτη. Και εκεί είναι που η σημερινή Δημοτική Αρχή αποτυγχάνει με τον πιο ηχηρό τρόπο.
Η καθημερινότητα δείχνει ξεκάθαρα την αποσύνδεση μεταξύ διοίκησης και πραγματικότητας.
Κι όμως, δεν ζητά κανείς πολυτέλειες. Ζητάμε μόνο τα στοιχειώδη: μια πόλη καθαρή, ασφαλή, λειτουργική. Μια πόλη που να σέβεται τους ανθρώπους της.
Η αδιαφορία για τα μικρά τελικά αποδομεί και τα μεγάλα. Δείχνει έλλειψη οργάνωσης, έλλειψη σχεδιασμού, και κυρίως: έλλειψη σεβασμού προς τον δημότη. Γιατί πώς να εμπιστευτεί κανείς μια δημοτική αρχή ότι θα υλοποιήσει έργα πνοής, όταν δεν έχει δείξει συνέπεια ούτε στα πιο απλά;
Πώς μπορεί μια δημοτική αρχή να πείσει ότι «σχεδιάζει το μέλλον» όταν αδιαφορεί για το παρόν του δημότη; Πώς μπορεί να υπόσχεται «μεγάλες αλλαγές» όταν δεν μπορεί να φροντίσει τα βασικά;
ΕΛΕΝΑ ΛΕΖΕ
