Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ο εγγύτερος θεσμός στον πολίτη. Είναι το πεδίο όπου η πολιτική μεταφράζεται σε πράξη, και η καθημερινότητα του πολίτη επηρεάζεται άμεσα από τις αποφάσεις που λαμβάνονται. Σε αυτό το πλαίσιο, η στάση των αιρετών, και ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται δημόσια, αποκτά ιδιαίτερη σημασία.
Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται έντονη τάση υπερέκθεσης στον δημόσιο λόγο – από αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέχρι δημόσιες αντιπαραθέσεις σε τοπικά συμβούλια. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην αρνητικό. Η διαφάνεια και η λογοδοσία είναι βασικές αρχές της δημοκρατίας. Όμως, όταν ο λόγος υπερκαλύπτει το έργο, τότε η ισορροπία χάνεται.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν χρειάζεται θορυβώδεις δηλώσεις. Χρειάζεται σύνεση, ουσία και πράξη. Ο αιρετός που ασκεί τα καθήκοντά του με συνέπεια, δεν έχει ανάγκη να υπερπροβάλλει τον εαυτό του. Αντιθέτως, αφήνει το έργο του να μιλήσει για εκείνον. Γιατί το έργο δεν είναι υπόσχεση· είναι αποτέλεσμα.
Ο δημόσιος λόγος των αιρετών πρέπει να έχει μέτρο, αλήθεια και ευθύνη. Να είναι ενωτικός, όχι διχαστικός. Να ενημερώνει, όχι να παραπλανεί. Να χτίζει εμπιστοσύνη και όχι να αναπαράγει εντυπώσεις.
Το ζητούμενο σήμερα είναι μια νέα πολιτική νοοτροπία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Όχι μια πολιτική του «φαίνεσθαι», αλλά του «πράττειν». Όχι δημαγωγία, αλλά δημιουργία. Όχι εξαγγελίες χωρίς αντίκρισμα, αλλά πράξεις που αφήνουν αποτύπωμα στον τόπο και στους ανθρώπους του.
Οι τοπικές κοινωνίες αξίζουν αιρετούς που δεν επιδιώκουν να κυριαρχήσουν στον δημόσιο διάλογο, αλλά να υπηρετήσουν. Που δεν πασχίζουν να ακουστούν, αλλά να είναι χρήσιμοι. Που δεν μιλούν απλώς, αλλά ενεργούν με ευθύνη, ήθος και σεβασμό.
Γιατί η Αυτοδιοίκηση, τελικά, δεν είναι θέση – είναι αποστολή.
Από την Elena Leze
