Φαντάζεστε πώς θα έμοιαζε μια πόλη χωρίς δέντρα, λουλούδια, σιντριβάνια, πάρκα, άλση;
Πού θα βρίσκαμε καταφύγιο δροσιάς από τον ήλιο το καλοκαίρι; Πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς ευωδιές;
Χωρίς τη χαρακτηριστική μυρωδιά του φρεσκοβρεγμένου από τα πρωτοβρόχια χώματος, χωρίς τα αρώματα των λουλουδιών κάθε που ανθίζουν και δίνουν το στίγμα της εποχής;
Χωρίς τα χρώματα από τα φυλλώματα των δέντρων που αλλάζουν χρώμα, φθινόπωρο-άνοιξη, χειμώνα-καλοκαίρι;
Χωρίς τα κελαηδήματα από τα πουλιά που ζουν στις φυλλωσιές των δέντρων της πόλης;
Χωρίς εικόνα φύσης τα μάτια μας για να ξεκουραστούν; Χωρίς γρασίδι να ξαπλώσουμε, παρά μόνο τσιμέντο, άσφαλτος, τζάμια, μέταλλο;
Χωρίς δέντρα να δημιουργούν σκιερά μονοπάτια και ιερά του έρωτος περάσματα, που να μπορούμε να τα περπατήσουμε;
Χρειάζεται μια τέτοια εικόνα, μια βουτιά στην πυρωμένη άσφαλτο ή στα νερά των πλημμυρών που μετατρέπουν τις πόλεις σε νησιά, για να δούμε πως ότι βιώνουμε είναι ανθρώπινο κατόρθωμα και όχι μια κακιά, αιμοσταγής φύση που θέλει ή να μας κάψει ή να μας πνίξει.
Η δημιουργία μιας πόλης πρέπει να έχει στο κέντρο της, την καρδιά της, μέρη όπου η φύση θα κυριαρχεί, σε όλες τις απαραίτητες μορφές της.
Πάρκα, άλση, ανοιχτοί χώροι πρασίνου, στολισμένα ή δυνατόν με συντριβάνια, λίμνες, ποταμάκια, να είναι το γαλήνιο καταφύγιό μας όσο βρισκόμαστε στις πόλεις, όπου θα μπορούμε να αποσυμπιεστούμε, να ξεκουραστούμε, να γυμναστούμε, να περπατήσουμε ή απλά να είμαστε.
Αλλά και λωρίδες πρασίνου ανάμεσα στους πολυσύχναστους δρόμους και έστω μικρά κομμάτια καταπράσινης γης στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές, για την αποφόρτισή τους.
Δεν υπάρχει πλέον καμία φωνή αμφισβήτησης για τη θετική επίδραση της φύσης στην ψυχική υγεία των ανθρώπων.
Βρισκόμαστε σε μια σημαντική στιγμή του χρόνου που θα πρέπει να συμφιλιωθούμε, να συνεργαστούμε με τη φύση, για να μπορέσει να γίνει η αναστροφή όλων των αρνητικών επιδράσεων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων στο φυσικό περιβάλλον. Για να υπάρξει μέλλον ανθηρό για όλους μας.
